Een blik op de geschiedenis van de hondenvoeding
In 2007 werden 60 miljoen blikken voer uit de schappen gehaald. Het voer was besmet met melamine uit China.
Het bracht iets in de spotlight dat al geruime tijd een obsessie is.
Wat eten onze honden en katten.
De voor- en nadelen van voeders met een laag cholesterolgehalte, voeders met minder vet en BARF hebben discussies voortgebracht onder de pet food fanatici, die net zo bitter zijn als de discussies onder de aanhangers van Atkins en Pritikin.
En deze discussies lopen nog steeds. Op websites als BalanceIt.com zijn allerlei recepten te vinden voor pet food met ingrediënten die ook geschikt zijn voor mensen.
Het is een weerspiegeling van wat we zelf in onze keuken gebruiken: lasagna, spaghetti en gehaktballen, hutspot van lamsvlees.
Er worden zelfs doughnuts voor honden, cannoli en trouwtaarten aangeboden.
De menselijke levensmiddelenbranche en de diervoederbranche zijn al vanaf de domesticatie ongeveer 12.000 jaar geleden stevig ineen geweven.
Onze culinaire ambities voor onze huisdieren hebben geleid tot een soort utopisch project. De ontwikkeling en verfijning weerspiegelen onze betrokkenheid bij ons eigen voedsel.
De pet food indistrie is zich steeds meer aan het specialiseren. Het is een reflectie van onze wens om onze huisdieren gezond te houden.
Het zou daarnaast ook een reflectie kunnen zijn van onze voortdurende drang om ze te vormen naar het beeld dat we van onszelf hebben.
De eerste commerciële etenswaren voor honden zagen het licht nadat James Spratt, een elektricien uit Cincinnati, in 1860 naar Londen afreisde om bliksemafleiders te maken.
Hij veranderde van gedachten en besloot de markt op te gaan met de verkoop van voer dat zijn eigen honden kregen – op basis van afgedankte scheepsbeschuit.
In het begin van de 20e eeuw leverden de Chappel Brothers uit Rockford, Illinois, ingeblikt paardenvlees aan de hongerige bevolking van Frankrijk, Nederland en Italië.
De restanten werden terug verkocht aan de VS - als hondenvoer. De Chappel Brothers produceerden Ken-L Ration en slachtten daarvoor meer dan 50.000 paarden per jaar.
Toen de behoefte aan puurheid en gezondheid steeds meer Amerikanen in zijn greep kreeg, had dit zijn neerslag op de wensen en idealen voor hun huisdieren.
Webster Edgerly, een dieet goeroe voor mensen, bracht tijdens de eeuwwisseling een boek uit met de titel "The Ralston Brain Regime".
Hierin presenteerde hij een cursus over de uitvoering, training en studie voor het ontwikkelen van een perfecte gezondheid van het fysieke brein.
De naam Ralston was een afkorting van de zeven levensprincipes van Edgerly: Regime, Activity, Light, Strength, Temperation, Oxygen en Nature.
Een van de 800.000 Ralston volgelingen was William H. Danforth, een jonge fitness fanaticus en producent van diervoeders. Hij had een mix gemaakt van graan, melasse en zout dat hij verkocht als Purina, "waar puurheid troef is".
Danforth nam contact op met Edgerly. De dieet beroemdheid gaf hem een endossement van "Dr. Ralston" en het bedrijf kreeg een nieuwe naam.
Ondanks de nadruk op gezondheid bleven diervoeders lange tijd gevoelig voor vervalsingen - met de potentie om dodelijk te zijn.
