Wiggles - USDA #348643 Canine
Hound Mix, Female DOB 8/25/00 - Received 8/28/01 Butler Farms - Dr. Fahey Protocol 06222
Protocol 06222 bleek een test te zijn met oligosacchariden. Fahey wilde niets kwijt over de exacte herkomst en de aard van dit koolhydraat.
Kijken we naar alles wat hij tot nu gepresteerd heeft, dan duikt deze mysterieuze molecule op een goede dag vast wel op in Iams Dog Food – of misschien wel in ons 7 granenbrood.
We inspecteerden Wiggles’s kooi en daarna die van Bo, Teeny, Dutchess, Flick, Shai en Todd.
Elke vloer glom, elke roestvrijstalen etensbak schitterde. De honden waren vriendelijk en sociaal – volgens de woorden van Fahey: "Ideale dieren om mee te werken."
De honden leken tevreden in de omgeving:
die kunstmatig op de juiste temperatuur gehouden wordt;
waar de lichten ’s morgens om 6 uur aan gaan en om 8 uur ’s avonds uit;
waar het ventilatiesysteem zorgt voor de regelmatige aanvoer van verse lucht;
waar ze kunnen spelen met hun speelgoed en
de hele dag naar de radio kunnen luisteren.
Fahey vertelde, dat de kennels groter zijn dan de voorschriften eisen en dat de honden twee keer per week naar buiten gaan met de laboratoriumassistenten om te bewegen, te spelen en wat zonlicht te pakken.
"Als er net zoveel geld zou worden uitgegeven aan jou, zou je ook gelukkig zijn." En de laboratoriumassistent zei: "Het zijn verwende snotapen."
De installatie van plastic pluggen in een levende hond bleek geen geldverspilling te zijn. Eigenlijk was er nog een andere manier – veel nauwkeuriger – om te bepalen hoeveel energie een hond of kat uit zijn eten haalde: de analyse van het hele karkas.
Er zijn dode dieren nodig voor deze analyse. Fahey had eerder al tegen me gezegd, dat er een heel goede reden moest zijn om hier toe over te gaan: "Veel te duur."
En niet geschikt voor gevoelige mensen: "Het is heel veel werk. Je moet malen, zeven en nog eens malen. De techniek is goed, maar het vergt veel werk."
Ik gruwelde. Fahey wees naar de buis die uit Wiggles’s zijkant stak: "Kijk, daar is de canule."
De pluggen deden de honden niets, zo te zien: "Is de canule correct ingebracht, dan wordt het een deel van de hond. De wond geneest snel, de plug wordt een deel van zijn lichaam."
Ze moeten minstens een keer per week geopend en gecheckt worden en minstens een keer per maand doorgespoeld worden.
Wanneer Fahey en zijn collega’s monsters willen inzamelen, halen ze de plug uit de honden, hangen er een zak aan en laten de honden vrij rondrennen. Daardoor wordt het verteerde eten naar buiten gedrukt.
Terwijl Fahey vertelde over de werkmethodes van het lab, werd het rustig in de kamer en toen hij klaar was met zijn monoloog, zaten de honden doodstil en met vragende ogen.
Ze waren aan het bedelen, maar wat wilden ze dan? Misschien dachten ze dat ze eten kregen. Misschien verlangden ze naar het einde van hun gevangenschap.
Fahey grinnikte en zei niets, maar op het moment dat we de kamer uitgingen en de groene, metalen deur in het slot klikte, klonk het alsof iemand de honden martelde.
Ze huilden en jankten en schreeuwden en klaagden. Het erbarmelijke gejank achtervolgde ons toen we door de lange gang liepen en langs de veehekken en via de buitendeur de warmte en het licht van een hete middag binnenstapten.
"Waarom waren ze zo van streek?", vroeg ik
"Ze dachten dat je ze naar buiten zou brengen om te spelen.
Kijk eens wat je aangericht hebt."
