De voeding van wilde carnivoren - analyse maaginhoud
Food Habits of Feral Carnivores: A Review of Stomach Content Analysis Susan M. Landry, BS, H.J. Van Kruiningen, DVM, PhD
Journal of the American Animal Hospital Association Nov/Dec 1979, Vol. 15.
Met dank aan Brenda Hagel, RawDogCanada.
Introductie
Er zijn nogal wat meningsverschillen binnen de veterinaire gemeenschap over de juiste voeding van honden.
Er zijn voedingsdeskundigen die vlees en vet voorstaan en hun twijfels hebben bij de behoefte aan koolhydraten.
Anderen beschrijven de noodzaak van koolhydraten en wijzen op de schadelijke effecten van eiwitrijke voeding.
De snel om zich heen grijpende commerciële hondenvoeders en de overdreven advertentiecampagnes op de televisie hebben gezorgd voor een dilemma bij dierenartsen en hondenbezitters.
De schrijvers maken zich zorgen over de voeding van honden omdat uit onderzoek gebleken is dat er een verband kan zijn tussen acute maagzwelling bij honden en de voeding.
De aandoening komt regelmatig voor bij goed verzorgde dieren, bij honden die uitsluitend gevoed worden met voeders waar granen op basis van soja in verwerkt zijn.
We hebben gekeken naar de beschikbare literatuur over dieren in het wild.
We hopen dat de verzamelde informatie over de voedselkeuze van wilde carnivoren invloed zal hebben op toekomstige overwegingen betreffende de voeding van gedomesticeerde carnivoren.
Een terugblik op de literatuur
De eetgewoontes van wilde carnivoren genieten al heel lang belangstelling van specialisten op het gebied van wilde dieren.
Ze proberen een licht te werpen op de relatie tussen prooidieren en roofdieren en schommelingen inhun aantallen.
Er zijn drie methodes om te bepalen wat de voeding is van wilde carnivoren:
1. onderzoek van de maaginhoud
2. analyse van de ontlasting
3. directe observatie.
Bij het onderzoeken van de maaginhoud worden de monsters ondergedompeld in water en vervolgens gedroogd in een oven. Dit is de gebruikelijke methode.
De identificatie komt gedeeltelijk tot stand door te kijken naar onverteerde stukken vacht, botten, veren, plantaardig materiaal, tanden, schubben en ander materiaal.
De identificatie wordt voltooid met een microscopisch onderzoek, waarbij de materialen vergeleken worden met referentiemateriaal.
De maaginhoud is relatief gemakkelijk te identificeren en men is in staat om onderscheid te maken tussen kadavers en vers gedood materiaal.
Bij de analyse van de ontlasting worden verse monsters verzameld, in het water gezet en vervolgens gedroogd in een oven.
De identificatie vindt plaats door middel van vergelijkingen met referentiemateriaal.
Bij de analyse van ontlasting wordt meer materiaal verkregen dan bij de analyse van de maaginhoud, maar de identificatie is veel moeilijker.
De derde methode is de directe observatie van de voeding van de dieren.
Met oorklipjes en radiozenders zijn de bewegingen van een dier precies te volgen, zodat observatie uit eerste hand mogelijk is.
Deze manier is vooral waardevol bij het bestuderen van diersoorten die met uitsterven bedreigd worden of dieren in beschermde gebieden.
We besloten om te kijken naar de maaginhoud, omdat deze meer informatie biedt dan de ontlasting en er meer analyses van maaginhoud zijn dan directe observaties.
