De voeding van de wolf

Na de publicatie van "Mammal Species of the World: A Taxanomic and Geographic Reference" van D.E. Wilson en D.A.M. Reeder, uitgegeven door het Smithsonian Instituut samen met de American Society of Mammalogists in 1993, is de wetenschappelijke naam van de hond gewijzigd in Canis Lupus Familiaris oftewel De Gedomesticeerde Wolf.

Daarvoor heette hij Canis Familiaris - wolven en honden werden gezien als twee verschillende diersoorten die tot dezelfde familie behoren.

Dit betekent dat een hond volgens de huidige, wetenschappelijke opvattingen een afstammeling is van de wolf en niet van de jakhals, hyena, vos of elk ander dier dat vroeger als een mogelijke kandidaat beschouwd werd.

De mens is er in geslaagd is om door selectie van ouderdieren een grote verscheidenheid aan rassen te creëren, maar het inwendige van de hond is in de afgelopen paar honderd jaren niet veranderd.

De hond is net als de wolf gebouwd om de voeding waarop ze zich gedurende vele duizenden jaren ontwikkeld hebben, te eten en er wel bij te varen.

Een bek vol tanden om te scheuren, te knippen en te kraken, een krachtig bespierde maag die sterke verteringssappen produceert en een snel werkend darmstelsel.

Er zijn bijna geen wolven meer in hun oorspronkelijke leefgebieden en in de gebieden waar ze bestudeerd zijn, wordt de wildstand kunstmatig op peil gehouden.

Toch kunnen er wel een aantal conclusies getrokken worden:

1. De bovenste plaats op het menu van de wolf wordt ingenomen door grote zoogdieren, die met huid en haar gegeten worden. Hoeven, geweien en grote botten blijven liggen.

2. Daarna volgen kleine en nog kleinere diersoorten, die helemaal gegeten worden.

3. Op de derde plaats komen zaken als planten, fruit, eieren, kadavers, feces, voedsel dat in de grond opgeslagen is, vuilnis van mensen en andere eetbare spullen die het roedel onderweg tegenkomt.

Dit betekent dat:

1. de voeding van de hond dient te bestaan uit een zo groot mogelijke variatie en afwisseling van dierlijke voedingsmiddelen;

2. deze voor het grootste deel overeen dienen te komen met de voeding van wolven en wilde hondachtigen;

3. de voeding niet compleet en gebalanceerd is bij elke maaltijd;

4. de balans bereikt wordt over een bepaalde periode door het voeren van afwisselende en gevarieerde maaltijden.

• vorige
• volgende