Gekookt hondenvoer en allergie
Waarom gekookt hondenvoer allergie en ondervoeding kan veroorzaken.
Bij verhitting van voedingsmiddelen verandert de chemische samenstelling. Wij mensen koken ons eten omdat we voeding eten waar we biologisch niet op ingesteld zijn. We kunnen geen rauw vlees verteren - wel gekookt vlees.
Honden zijn carnivoren. Ze zijn ingesteld op de vertering van rauw vlees - en kunnen niet zo goed overweg met gekookt eten.
Eiwitten zijn grote moleculen - combinaties van duizenden atomen. Ze zijn zo groot dat ze niet door de semi-doordringbare darmwand heen kunnen om opgenomen te worden in de bloedbaan.
Ze moeten eerst afgebroken worden tot kleinere moleculen, soms zelfs tot de kleinste bouwsteentjes van eiwitten - de aminozuren (ongeveer 10-100 atomen). Zo ver gaat het verteringsproces echter vaker niet dan wel. Het lichaam is niet in staat om alles weer op te bouwen uit de aminozuren.
De eiwitfracties die geproduceerd worden tijdens het spijsverteringsproces zijn dan ook een perfect compromis tussen de hele eiwitmoleculen en de enkelvoudige aminozuren. De eiwitmoleculen zijn te groot en te gecompliceerd om benut te worden en de aminzoren te klein.
Elke diersoort heeft zijn eigen unieke eiwitfracties - meestal een paar honderd atomen. Ze vormen een delicate balans tussen de voedingsstoffen die het lichaam nodig heeft en goed kan benutten, en de specifieke chemie die de enzymen in de maag leveren wanneer ze toegang krijgen tot het natuurlijke voedsel.
U kunt een enzym beschouwen als een "handje" dat een stukje van een grote eiwitmolecule pakt en afbreekt. Dit stukje is nu een eiwitfractie geworden met een unieke chemische structuur. Het enzym gaat hier mee door tot er geen stukjes meer aan de eiwitmolecule zitten, die hij kan pakken.
Er zijn duizenden verschillende enzymen. Elk van ze is uniek. Elk van ze valt een bepaald gedeelte van een eiwitmolecule aan.
Elk enzym moet eerst vinden wat bij hem past om het van de grote eiwitmolecule af te kunnen breken. Alle enzymen samen breken alle eiwitten af tot eiwitfracties die klein genoeg zijn om opgenomen en getransporteerd te kunnen worden door het bloed.
Deze fracties zijn zeer uniek en passen precies bij wat het lichaam nodig heeft. Elk enzym produceert zijn eigen fractie van een voedselbron die bij hem past.
Past de voedselbron niet bij hem, dan kan hij niets produceren - ook niet, wanneer het lijkt of de voeding alle fundamentele voedingsstoffen bevat in de vorm van alle juiste aminozuren.
Verhitting van eiwitten - afbraak van de structuur
Het enzymatische afbraakproces lijkt een beetje op wat er gebeurt wanneer eiwitten verhit worden. De algemene betekenis van hitte is: het aanleveren van moleculaire energie. Deze energie wordt door de eiwitmoleculen opgenomen door te bewegen. Ze trillen en draaien. Hoe meer hitte, hoe sneller ze bewegen.
Begint een grote, lompe moleculaire structuur zoal een eiwit te schudden en te draaien, dan valt hij in stukken uit elkaar. Letterlijk.
Koelen die stukken af, dan kunnen ze zich niet hergroeperen omdat ze van elkaar gescheiden zijn… vandaar de onherstelbare, structurele verandering door het koken.
Veel van de stukjes die ontstaan bij verhitting, zijn nu klein genoeg om door de darmwand heen te dringen zodat ze worden opgenomen in het bloed. Andere bevatten nog delen die op juiste manier verder bewerkt kunnen worden door enkele van de enzymen, in ieder geval gedeeltelijk.
Er kunnen zelfs nog stukjes zijn die identiek zijn aan de stukjes die geproduceerd werden door de enzymen toen alleen zij aan het werk waren - maar dat is een uitzondering.
Het lichaam zal tot op zekere hoogte nog wel gebruik kunnen maken van al deze fracties. Het zal ook wel in staat zijn om een manier te vinden om deze andere fracties te benutten. Het zou echter wel wat stress kunnen veroorzaken.
Het probleem is dat eiwitfracties die geproduceerd zijn door het koken anders in elkaar zitten dan eiwitfracties die geproduceerd zijn tijdens de enzymatische vertering, NIET overeenkomen.
Het is bekend dat er een aantal vitale bestanddelen ontbreken aan gekookte eiwitten. Ten minste 30 bekende chemische eiwitfracties, ook wel missing links genoemd, ontbreken. Deze zijn van vitaal belang voor honden - net zoals vitamines voor u en mij. Deze missing links zitten niet meer in vlees, dat gekookt is.
Waarom sommige honden allergisch reageren op gekookt vlees
Er worden ook bestanddelen gegenereerd die niet passen bij het metabolisme van het lichaam en deze zijn wel klein genoeg om opgenomen te worden in het bloed… Het zouden wel eens allergenen kunnen zijn.
De kans hierop is groter geworden omdat er bij verhitting veel eiwitfracties ontstaan die identiek zijn. Ze hebben allemaal dezelfde samenstelling en er zijn er heel veel van.
"Veel" in vergelijking met wat het lichaam aan kan op het gebied van de verwerking van inadequate eiwitten. Er is niet veel voor nodig om de drempel van het immuun systeem wat betreft "reden tot zorg" te overschrijden.
Dan kunt u een allergische uitbraak meemaken na het voeren van gekookt vlees. Dit is in werkelijkheid niets anders dan een overdreven reactie van het immuun systeem op een vreemde stof waar het op geen enkele andere manier mee om kan gaan.
Eiwitstolling
Er is nog een groot verschil tussen rauw en gekookt. Veel eiwitten vallen bij verhitting in kleine stukjes uit elkaar. Deze kleine stukjes kunnen zich in bepaalde gevallen hergroeperen en een stof vormen die op een plastic polymeer lijkt.
Dit is ook een groot verschil tussen rauw en gekookt. De originele eiwitten worden getransformeerd tot andere grote moleculen die al dan niet gemakkelijk aangepakt kan worden door de enzymen.
Iets dergelijks kan ook gebeuren bij het drogen.
De klassieke voorbeelden zijn eigeel en bloed. Eigeel stolt bij verhitting en wordt een vaste stof die nog steeds veel van de originele bouwelementen van het rauwe eigeel bevat, maar niet allemaal.
Daar komt nog bij dat de structuur helemaal veranderd is door de polymerisatie, en er is geen enkele mogelijkheid om het originele eigeel ooit nog terug te krijgen.
Idem dito bij bloed, behalve dat hier de stolling veroorzaakt wordt door een gecombineerde uitwerking van het drogen en het contact met de zuurstof in de lucht.
Zoals moeders wel weten, wordt een bloedvlek niet vloeibaar wanneer die nat gemaakt wordt met water.
Bron: Mogens Eliasen, 15 januari 2003
Zie ook: