Vasten om te genezen
Onze hond geen eten geven – hem laten vasten. Veel mensen vinden het maar niks. Honden moeten juist aangemoedigd worden om elke maaltijd op te eten. Toch is vasten de keuze die Juliette gemaakt heeft voor de behandeling van alle zieke dieren - ook mensen.
De bekende schrijfster Wendy Volhard leerde over vasten en natuurlijke zorg, toen deze methode haar hond redde, lang geleden. Het was voor haar het startsein van een fascinerende, nieuwe carrière.
In 1967 reisde Volhard van New York naar Duitsland, waar ze 17 en 18 jaar oude Landseer Newfoundlanders tegenkwam. Hier kocht ze Heidi, een buitengewoon gezonde, jonge teef, die de stammoeder van haar fokkerij zou worden.
"Ik was net twintig en wilde alles doen op een zo wetenschappelijk mogelijke manier. Ik sprak en werkte met dierenartsen als ik de mogelijkheid had.
Ik wist hoe belangrijk het was om de honden elk jaar te enten tegen alles en, uiteraard, droogvoer te geven van de allerbeste kwaliteit. Zo hoorde het."
Met Heidi ging het niet goed. Haar gezondheid ging achteruit en toen ze vijf jaar was, kreeg Volhard te horen dat ze nog een maand te leven had: "Ze was helemaal op. Haar lever, nieren en hart werkten niet goed en ze had bottenproblemen. Haar lichaam wilde niet meer."
Ze ging terug naar Duitsland om hulp te vragen. Daar ontdekte ze dat de gezonde, lang levende familieleden van Heidi rauwe,natuurlijke voeding kregen. Niets uit een pak of een blik.
Geen van ze was ooit geënt. De Engelse fokkers die ze ontmoette op weg terug naar huis, gebruikten dezelfde methodes.
Als afscheidsgeschenk kreeg ze Levy’s Complete Herbal Handbook for the Dog.
Volhard las het boek tijdens de vlucht naar huis en lachte om Levy’s advies om zieke dieren te vasten en ze weer op te bouwen met kruiden en natuurlijke voeding.
Toen ze thuis was gekomen bij haar stervende hond dacht ze: "Wat kan ik verder nog doen?" De beste medicijnen konden niets meer doen voor Heidi.
Haar man vond dat Heidi elke dag een biefstuk zou moeten hebben tot haar tijd gekomen was en was het niet eens met Volhard. Toch werd de hond op een vastenkuur gezet en de voeding bestond uit vloeistoffen, honing en kruiden.
"Ik volgde de aanwijzingen van Juliette heel nauwkeurig, ik kon nergens anders meer terecht. Mijn hond ging elke dag dat ze niet at, een beetje vooruit.
Na drie weken begonnen we haar natuurlijke voeding te geven en ze herkreeg haar kracht. Ze werd weer beter en was een actieve, gelukkige hond die zeven jaar later, toen ze twaalf jaar oud was, overleed."
In die tijd was Volhard verslaggeefster van het Wall Street Journal en ze stond met een been in de wetenschappelijke "we willen bewijzen zien" wereld.
Ze besloot om de natuurlijke zorg van Levy met haar een-beetje-van-dit-en-een-beetje-van-dat aanpak te vergelijken met de voedingsrichtlijnen van de National Science Foundation. Dat was in die tijd de enige standaard voor huisdiervoeders.
"Het heeft me twaalf jaar gekost en heel veel gesprekken met deskundigen. Daarna hielp mijn dierenarts me met de laatste aanpassingen naar aanleiding van de honderden bloedtesten die we gedaan hadden."
In 1984 gaf Volhard haar voedingsmethode uit. Het boek, Holistic Guide for a Healthy Dog, is nu in zijn tweede druk.
Jaren later ontmoette ze Juliette bij een lezing: "Ik dacht, o jee, hoe zou ik me voelen als ik een vrouw tegen het lijf liep die mijn werk gepikt heeft, er mee gevogeld heeft en het daarna uitgegeven heeft?
We maakten kennis en ik voelde me zooo klein, toen ze zei: "Ik wilde je al jaren ontmoeten. Je hebt een prachtig werk afgeleverd. Dankjewel dat je mijn werk opgepakt hebt en er mee door gegaan bent. " Ze was heel dankbaar.
Volhard paste de verhouding van kalk, magnesium en fosfor aan. Toch vindt ze dat de natuurlijke zorg nu nog net zo belangrijk en efficiënt is als toen Juliette het introduceerde.
Juliette deed wat ze kon doen met de kennis die er toen was. Ze heeft een geweldig werk tot stand gebracht, net als wat Adele Davis voor gezonde voeding voor mensen gedaan heeft. Zij heeft het startsein gegeven."
