Dierenleed in Paramaribo
Ignit Bekken in De Ware Tijd, Suriname, januari 2000
Het hondje aan de andere kant van de goot is hoogzwanger en heeft het lichaam van een uitgehongerd dier. Ik kijk naar haar en zij kijkt naar mij.
Terwijl ik me langzaam afwend en door mijn knieën zak om een directe confrontatie te vermijden, gaat ze door het lint. Ze is klaar om aan te vallen en zichzelf te verdedigen tot het uiterste.
Ze moet wel. Ze kan niet anders. Ze heeft nog nooit normaal contact gehad met een mens. Dit is dierenleed in een nette buurt van Paramaribo
Een week later is haar buit plat geworden. Ergens in de struiken heeft ze geworpen. De buren gooien eten als ze voor de poort komt zitten.
Het gaat niet goed met haar. Vliegen hebben eitjes gelegd en haar achterlijf zit vol gaten met maden. Ze begint te stinken naar rottend vlees. Ze begint te strompelen en ineens ziet niemand haar meer.
Ze is gestorven en ligt in de buurt in een goot.
Het is een normaal huis in een nette buurt in Paramaribo. Er zijn twee garages. In de ene staat een dure, donkerblauwe auto, de andere is een getraliede kooi waar dag en nacht tl-verlichting aan is.
De witte muren hebben een donkere, vuile rand van een centimeter of 25 boven de vloer. Dit was haar thuis. In deze kooi heeft ze haar leventje doorgebracht totdat de eigenaar genoeg van haar had. Ze kreeg geen eten meer en geen water.
Tot ze voldoende afgezwakt was om naar buiten geschoven te worden. Met zijn voeten heeft hij haar weggewerkt, de poort uit, de straat op. Om te sterven.
Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. De buren hebben tot nu toe vijf keer mogen meemaken hoe deze persoon zich van zijn honden ontdoet.
Eerst verhongeren en vervolgens met zijn voeten naar buiten schuiven. Om te sterven. Een andere oplossing is er niet.
Maar we hebben toch een dierenbescherming? Ik hoor het U denken. Het was ook mijn eerste reactie. Heeft U wel eens geprobeerd om contact te krijgen met ze?
Ik heb het geprobeerd. Een aantal keren. Zonder succes.
Er is (anno 2000) geen dierenbescherming in Suriname. Er is een voorzitter van een vereniging Dierenbescherming Suriname.
Er zijn echter geen bestuursleden en er is al jaren geen algemene vergadering geweest.
Wie net als ik het telefoonnummer te pakken gekregen heeft en geprobeerd heeft te bellen, krijgt een mevrouw van een drukkerij aan de lijn.
Ze heeft een schriftje gekregen van haar baas om te noteren wie er voor hem belt over de dierenbescherming. Hij zal dan terugbellen.
In 1979 werd de aanzet gegeven tot het ontstaan van de Dierenbescherming Suriname.
Er kwamen subsidie gelden binnen, er werden donaties gegeven en er werd een terrein aangevraagd op de Cultuurtuinlaan om een asiel te bouwen.
De coup heeft roet in het eten gegooid en door een grote brand zijn de archieven vernietigd.
Niemand weet hoe het heeft kunnen gebeuren dat er nu een voorzitter is zonder bestuur en niemand weet waar de Dierenbescherming Suriname zich momenteel mee bezig houdt.
Tot zover het slechte nieuws.
Het goede nieuws is dat een aantal mensen hun hoofden bij elkaar gestoken hebben om de Stichting Dierenbescherming Suriname op te richten en ervoor te zorgen dat er daadwerkelijk hulp geboden kan worden aan noodlijdende dieren.
Er moet een dierenasiel komen. Het GAAT er komen.
We hebben Uw hulp nodig om de wetten aangaande het houden van honden en katten aan te passen aan de eisen van deze tijd.
We hebben Uw hulp ook nodig om onze plannen te ondersteunen en om ons bij te staan wanneer dit nodig is.
Kunnen we op U rekenen?
