Frietjes en brokken
Oorspronkelijke titel: over frietjes, cassave en droogvoer in het maandblad PIT, sep 2000
Soms krijgt het me gewoon te pakken. Laatst ook weer. Ik móest even stoppen om mezelf te goed te doen aan frietjes met mayonaise.
Maar een half uur later moest ik hals over de kop langs de weg mijn maag ontdoen van zijn inhoud. Daarna kon ik weer verder op weg naar huis met de meffe nasmaak van oude aardappelen en goedkope bakolie.
Het was de laatste keer: voor mij geen import frietjes meer. Ik doe het voortaan met verse, in mooie reepjes gesneden cassave, gebakken in verse kokos olie, met wat mayonaise erbij. Heerlijk!
Veel 'verse' importproducten zijn verschaald en mef - zoals hondenbrokken bijvoorbeeld.
Het is u vast wel eens overkomen bij het opentrekken van een nieuwe zak hondenvoer, dat er van die penetrante, ondefinieerbare luchtjes in uw neus komen en blijven hangen.
De kans is groot dat het een eindproduct is van bedorven, verziekt, verkankerd en afgekeurd afval van de menselijke voedselketen. En bergen rottende kadavers, afgemaakte honden en katten en verziekte weefsels die bewerkt zijn met kerosine.
Het eindproduct van rottende delen van dieren, die aan de lopende band met bulldozers in grote putten worden geschoven, waar de zaak fijngemalen wordt en vervolgens gekookt, gesteriliseerd en uitgeperst als hondenvoer.
Er is geen tijd om de kadavers van huisdieren te ontdoen van halsband, vlooienband of plastic zak waarin ze zijn verpakt.
De penetrante geur die u opsnoof, is de finishing touch: een sausje van gesteriliseerde, afgedankte bakolie en uitgebakken vetten, dat tijdens het drogingsproces toegevoegd wordt om het geheel wat smakelijker te maken voor uw dier.
Daar gaat ze weer, denkt u misschien, wat heeft dat mens toch tegen brokken? Helemaal niets, als de kwaliteit van de grondstoffen goed is.
Ik heb een afkeer van opgekocht hondenvoer dat te lang in een Amerikaans of Europees pakhuis opgeslagen was en hier wordt gedumpt, omdat het daar geen waarde meer heeft.
Ik heb een afkeer van de pet food industrie, die optimaliseert ten koste van de gezondheid van onze dieren.
Tien jaar geleden (1990) werden bijna geen brokken en blikvoer voor honden en katten geïmporteerd. In totaal nog geen 10 duizend kilo - en in 1995 bijna 150 duizend kilo!
De stijging van de importcijfers loopt parallel aan de aandoeningen die je tegenwoordig aantreft bij onze honden: bottenproblemen, gewrichtsproblemen, heupproblemen, huidproblemen, vachtproblemen.
En laat u de tandplak die uw hond krijgt van het voer wel op tijd behandelen? De bacteriën die er onder zitten trekken het lichaam in en worden via het bloed ergens opgeslagen. Ze kunnen flinke schade aanrichten, zoals kanker en kapotte nieren.
Te vaak moet ik trainingssessies met een opgroeiende pup stopzetten, omdat het arme dier gewrichtsontstekingen heeft of bijna niet meer kan lopen vanwege pijn in de botten.
Droogvoer is gemakkelijk, vooral als u druk bent: even de bakken vullen en klaar. Maar er zijn hier voldoende hoogwaardige grondstoffen om het zelf te vervaardigen.
Suriname heeft alles wat we nodig hebben om gezond te blijven en oud te worden:
geen koeien, varkens en vissen die volgepompt zijn met hormonen en antibiotica
groente en fruit van de allerbeste kwaliteit (als u het van een betrouwbare teler koopt)
en Surinaamse kip smaakt veel beter dan importkip.
Dankzij de diepvries kan alles worden bewaard zonder toevoeging van allerhande chemische stoffen om bederf tegen te gaan.
Ik blijf hunkeren naar mijn frietjes met mayonaise, maar ik wacht wel tot ik weer eens in Europa ben en kan genieten van verse, in reepjes gesneden aardappelen gebakken in olie, die geschikt is voor menselijke consumptie. Heerlijk!
