Surinaamse honden zijn wereldhonden
Ignit Bekken in Suriname Times, maart 2008
Er zijn mensen die geen teef willen. Ze zijn bang dat de hond een paar keer per jaar pups krijgt. Soms is het moeilijk om ze weg te geven - er zijn te veel pups en iedereen heeft al. Soms bellen ze de dierenbescherming om te vragen of de pups naar het asiel kunnen komen.
Daarna laten ze hun teef castreren zodat er geen pups meer komen. Dat kost geld. Er zijn mensen die het niet kunnen betalen, omdat ze zelf nauwelijks rond kunnen komen - en er zijn mensen die geen geld willen spenderen aan hun hond.
Hoe dan ook, de pups worden in een doos gepakt en ergens neergezet waar veel aanloop is. Bij een service station, een winkel of een vuilnisbelt.
Er zijn ook pups die al heel jong beginnen te zwerven en zelf op zoek gaan een baasje. Soms worden ze opgenomen en verzorgd. Soms niet, ze blijven zwerven en leven als een pariahond of ze zoeken een beschutte plek dicht bij mensen waar ze eten vinden.
Pariahonden zijn straathonden en verwilderde huishonden die sinds mensenheugenis in de buurt van mensen wonen, min of meer zonder baas. Ze delen het woongebied en worden geduld. Soms worden ze verzorgd en regelmatig gevoed, soms gebeurt dat niet.
Over de hele wereld zijn ze te vinden, van China tot India tot Indonesië tot Suriname.
Tiki
Tiki is zo’n wereldhondje. Als pup kwam ze terecht bij een landhuis aan de Anton Dragtenweg. Een koker bij de inrit werd haar nieuwe huis. De mensen verzorgden haar en gaven haar goed te eten.
Er waren al drie honden op het erf - allemaal opgenomen van de straat, allemaal teefjes, allemaal gecastreerd.
Twee keer hebben ze geprobeerd om Tiki binnen te laten, maar dat ging niet. De andere honden zagen haar als een indringster en twee keer moesten ze met haar naar de dierenarts om de bijtwonden te laten hechten.
Toen Tiki begon te waken vanuit haar koker en mensen niet meer langs konden lopen of fietsen, werd de dierenbescherming ingeschakeld. Het asiel was nog niet klaar en zo kwam Tiki bij mij logeren.
Na de castratie vond ze een nieuw thuis: een groot erf met andere honden die haar wel accepteerden.
Het verschijnsel pariahonden is niet nieuw. Zolang er mensen zijn, zijn er honden die in de buurt van de mens en zijn nederzettingen leefden. Volgens prof.dr. Konrad Senglaub is deze neiging het resultaat van een eeuwenlange, natuurlijke selectie:
"De honden die de wildernis in trokken, kwamen meestal om het leven. De genen, die verantwoordelijk zijn voor de erfelijke aanleg om de wildernis in te trekken, konden niet meer doorgegeven worden aan de volgende generaties."
De genen die verantwoordelijk zijn voor de neiging om eten bij elkaar te scharrelen op verschillende plekken in een bepaalde buurt, zijn wel gebleven.
Het is een van de reden dat Surinaamse hondjes als pup de wijde wereld intrekken op zoek naar eten, als er weinig tot niets te halen is bij de mensen waar ze geboren zijn.
Heeft u ook een wereldhondje van de straat opgenomen? Of een hondje van de dierenbescherming? Wat is uw verhaal? Wat zijn uw ervaringen?
